حس تعلیق

معمولا عادت دارم شب ها قبل خواب مطالعه میکنم. بهترین و دلچسب ترین نوع مطالعه از نظر من روی تخت و با تبلت به همراه هدفون تو گوشه.به دلیل همین علاقه همراه با بی انصافی و شاید نه از روی خساست بیشتر سعی میکنم نسخه pdf کتاب هایی که لازم دارم رو گیر بیارم(خدا پدر آپلودر ها رو بیامرزه) .یکی از مزایای این نوع کتاب خوندن، امکان مطالعه با چراغ خاموشه و برای آدم تنبلی که کلید چراغ اتاقش از تختش دوره به مصابه یکی از نعمت های مورد انتظار در بهشته(جدای از این که حداقل انتظار میره اگه در این دنیا ناکام موندیم اونور کلید چراغ اتاقمون نزدیک تختمون باشه).دیشب حین خوندن کتاب متوجه شدم وقتی کشکک زانوم به رو، روی لبه ی تخته و پام رو در مسیر عمودی حرکت نوسانی ساده میدم، ( باور کنید تصورش از توصیفش سخت تر نیست) زمان رسیدن پام به زمین رو نمیتونستم دقیق تعیین کنم. یعنی نمیدونستم چقدر باید دامنه ی این حرکت رو بیشتر کنم تا پام به زمین برسه.و خب تو اون تاریکی نمیتونستم با مشاهده به نتیجه ای برسم برای همین با آزمون و خطا این کار رو میکردم. حس تعلیقی که آیا این دفعه پام به زمین خواهد رسید یا نه یکی از بهترین حس هایی بود که چند وقت اخیر تجربه کردم.تعلیقی حتی به این حد ساده و کم اهمیت.حسی که قلب رو به تپش و مغز رو به تراوش این چرندیات وادار میکنه.

.شاید تعلیق هیجان انگیز ترین حسی باشه که فرد میتونه تجربه کنه.شاید برای همین فیلم ها و داستان هایی که بر اساس تعلیق ساخته میشن، یا بهتر بگم حس تعلیق رو در فرد به وجود میارن، توجه ها و تعریف های بیشتری به خودشون جلب میکنن.